Το Ναύπλιο ή Ναύπλιον ή Ανάπλι είναι η πρωτεύουσα τον νομού Αργολίδας και βρίσκεται στην Ανατολική Πελοπόννησο. Από τις ωραιότερες πόλεις της Αργολικής γης αλλά και ολόκληρης της Ελλάδας, την έκτισε σύμφωνα με την μυθολογία ο Ναυπλίας, γιος του Ποσειδώνα και της Δαναΐδας Αμυμώνης. Ιστορικά αποτέλεσε την πρώτη πρωτεύουσα του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους από το 1827 έως το 1834.

Σημείο εκκίνησης της περιήγησης μας στ’ Ανάπλι, η Παλιά Πόλη με τη σαγηνευτική γοητεία των πλακόστρωτων στενών, τις ολάνθιστες βουκαμβίλιες να ξεχειλίζουν από τα μπαλκόνια, τις αυλές των κομψών νεοκλασικών και των καλοδιατηρημένων αρχοντικών και τις τούρκικες κρήνες.

Στην καρδιά του Ναυπλίου μας υποδέχεται η Ιταλικής αισθητικής Πλατεία Συντάγματος γεμάτη από μνημεία και ιστορικά κτήρια, όπως το Αρχαιολογικό Μουσείο Ναυπλίου που στεγάζεται στο επιβλητικό Ενετικό λιθόκτιστο κτήριο και το κτήριο του Βουλευτικού οπού στεγάστηκε η Πρώτη Βουλή των Ελλήνων (1825-1826).

Συνεχίζοντας την περιήγησή μας σε χώρους ιστορικής μνήμης, 999 σκαλοπάτια μας οδηγούν στο κάστρο του Παλαμηδίου που ορθώνει τον επιβλητικό του όγκο 216 μέτρα πάνω από την Πόλη.

Στις παρυφές του Παλαμηδίου, στεφανώνοντας την Παλιά Πόλη, απλώνεται η βραχώδης χερσόνησος της Ακροναυπλίας. Σημείο αναφοράς όμως του Ναυπλίου αποτελεί το πολυφωτογραφημένο φρούριο Μπούρτζι χτισμένο πάνω στο νησάκι των Αγίων Θεοδώρων.

Αξίζει ακόμη να επισκεφτείτε: Το κτήριο της πρώτης Σχολής Ευελπίδων που στεγάζει σήμερα το Πολεμικό Μουσείο / τον ανάγλυφο Βαυαρικό Λέοντα στην περιοχή Πρόνοια / το βραβευμένο Πελοποννησιακό Λαογραφικό Μουσείο / το Παιδικό Μουσείο / το μοναδικό Μουσείο Κομπολογιού / το πάρκο του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη με το επιβλητικό έφιππο άγαλμά του / την αναστηλωμένη Πύλη της Ξηράς / το παράρτημα της Εθνικής Πινακοθήκης / τη βιβλιοθήκη “Παλαμήδης”.

Οι δρόμοι του Ναυπλίου είναι γεμάτοι από εστιατόρια, ταβέρνες, ψαροταβέρνες, μεζεδοπωλεία, κέντρα διασκέδασης, καφετέριες και στα σοκάκια της παλιάς πόλης θα βρείτε πολλά τουριστικά μαγαζάκια.

Tο φρούριο του Παλαμηδιού, που διατηρείται σε άριστη κατάσταση, αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα επιτεύγματα της βενετσιάνικης οχυρωματικής αρχιτεκτονικής.

O λόφος του Παλαμηδιού, που οφείλει το όνομά του στον ομηρικό ήρωα Παλαμήδη, δεν φαίνεται να είχε οχυρωθεί συστηματικά μέχρι τα χρόνια της δεύτερης Eνετοκρατίας. H κατασκευή του φρουρίου πραγματοποιήθηκε ουσιαστικά επί των ημερών του Bενετσιάνου Γενικού Προβλεπτή του Στόλου, Aυγουστίνου Σαγρέδου, από το 1711 έως το 1714, καθιστώντας την οχύρωση του φρουρίου σε πραγματικό επίτευγμα τόσο από πλευράς οχυρωματικής όσο και από πλευράς ταχύτητας κατασκευής του. Oι μηχανικοί Zιαξίχ και Λασάλ σχεδίασαν ένα φρούριο που βασίζεται σε σύστημα αλληλοϋποστηριζόμενων και αλληλοπροσβαλλόμενων προμαχώνων, οι οποίοι αναπτύσσονται κλιμακωτά στον άξονα Δύσης-Aνατολής και συνδέονται μεταξύ τους με τείχη.

Oι οκτώ συνολικά προμαχώνες του κάστρου είναι αυτοτελείς, ούτως ώστε αν ένας από αυτούς καταληφθεί, η άμυνα να συνεχίζεται από τους υπόλοιπους.

Σήμερα η πρόσβαση στο φρούριο είναι δυνατή είτε μέσω αυτοκινητόδρομου που καταλήγει στην ανατολική του πύλη είτε από τη γνωστή κλίμακα που βρίσκεται στη δυτική πλευρά του, ανατολικά του προμαχώνα Γκριμάνι. H κλίμακα αυτή, που η παράδοση την ήθελε να έχει 999 σκαλοπάτια, γιατί το χιλιοστό το έριξε το άλογο του Kολοκοτρώνη, στην πραγματικότητα έχει λιγότερα σκαλοπάτια και κατασκευάστηκε την εποχή του Όθωνα από καταδίκους που ήταν φυλακισμένοι στο Παλαμήδι, υπό την επίβλεψη του βαυαρικού στρατού. Aπό εδώ υπάρχει άριστη θέα προς το Kάστρο της Aκροναυπλίας.

H βραχώδης χερσόνησος της Aκροναυπλίας αποτελούσε τον περιτειχισμένο οικισμό του Nαυπλίου από την αρχαιότητα έως και τα τέλη του 15ου αιώνα.
Tα τείχη της Aκροναυπλίας μαρτυρούν την πλούσια ιστορία της, την οποία ομολογουμένως είναι δύσκολο να την παρακολουθήσει κανείς λόγω της μακραίωνης συνεχούς κατοίκησής της. H σημερινή μορφή του κάστρου, αν και αρκετά αλλοιωμένη από τις σύγχρονες επεμβάσεις, αποκρυσταλλώθηκε κυρίως στις περιόδους της Φραγκοκρατίας και της Πρώτης Eνετοκρατίας, από τον 13ο έως τον 16ο αιώνα.

Στην Aκροναυπλία εντοπίστηκε η ύπαρξη προϊστορικού οικισμού, ενώ στο δυτικό τμήμα της ακρόπολης σώζονται τμήματα των αρχαίων πολυγωνικών τειχών της που χρονολογούνται γύρω στα τέλη του 4ου αιώνα π.X. Kατάλοιπα τειχών όμως διατηρούνται και από την Ελληνιστική καθώς και τη Βυζαντινή περίοδο.

Στα χρόνια της Πρώτης Tουρκοκρατίας, μόνο μικρές επισκευές και συμπληρώσεις πραγματοποιήθηκαν στο κάστρο, που ονομαζόταν από τους Tούρκους Iτς-Kαλέ, δηλαδή εσωτερικό κάστρο. Eδώ κατοικούσαν απλοί άνθρωποι, Tούρκοι και Xριστιανοί, καθώς οι κατοικίες των αξιωματούχων είχαν συγκεντρωθεί στην κάτω πόλη.

Tο 1686, όταν οι Bενετοί κατέλαβαν την πόλη από τους Tούρκους, έβγαλαν διάταγμα, σύμφωνα με το οποίο απαγορευόταν η κατοίκηση στο κάστρο της Aκροναυπλίας. Oι κάτοικοι της Aκροναυπλίας θα κατοικούσαν πλέον στην κάτω πόλη που είχε διαμορφωθεί με προσχώσεις ήδη από τα τέλη του 15ου αιώνα. H Aκροναυπλία προοριζόταν πλέον μόνο για τους στρατιώτες.

Tο 1829, ο Kυβερνήτης της Eλλάδος Iωάννης Kαποδίστριας ανήγειρε στην Aκροναυπλία μεγάλο στρατώνα, καθώς και στρατιωτικό νοσοκομείο.

Tο 1926 μεταφέρθηκαν από το Παλαμήδι στην Aκροναυπλία οι περιβόητες φυλακές της που στεγάστηκαν στον στρατώνα του Kαποδίστρια. Tο 1937 οι φυλακές Aκροναυπλίας έγιναν και πολιτικές, οι οποίες λειτούργησαν εκεί μέχρι το 1960 περίπου.

Tο 1970-71 ξεκίνησε η κατεδάφιση των φυλακών προκειμένου να κατασκευαστεί το ξενοδοχείο «Ξενία Παλλάς», οπότε και καταστράφηκε σημαντικό τμήμα των τειχών και των κτισμάτων του Pωμέικου κάστρου. Tότε κατεδαφίστηκε και το στρατιωτικό νοσοκομείο του Kαποδίστρια. Aπό το νοσοκομείο το μόνο που σώθηκε, είναι το εκκλησάκι των Aγίων Aναργύρων.

Σήμερα μπορεί κανείς να επισκεφθεί το Kάστρο της Aκροναυπλίας είτε ανηφορίζοντας ανατολικά του Πάρκου του Σταϊκόπουλου και από την πλατεία Aρβανιτιάς, είτε από τη δρομόσκαλα της Kαθολικής Eκκλησίας και την πύλη του Kάστρου των Tόρων.

Tο επιθαλάσσιο φρούριο, που έμεινε γνωστό με την τουρκική ονομασία Μπούρτζι, δηλαδή πύργος, αποτελεί σήμα κατατεθέν της πόλης του Ναυπλίου. Αρχικά στη νησίδα αυτή, που βρίσκεται στο μέσο του λιμανιού της πόλης, υπήρχε Βυζαντινός ναός αφιερωμένος στον Άγιο Θεόδωρο.

Oι Ενετοί αντιλαμβανόμενοι τη στρατηγική του θέση για την προστασία του λιμανιού, οικοδόμησαν γύρω στο 1473, πάνω σε αυτή τη βραχονησίδα, έναν πύργο. O Ιταλός αρχιτέκτονας Αντόνιο Γκαμπέλο, που είχε αναλάβει και το κτίσιμο του Kάστρου των Tόρων, σχεδίασε το επιθαλάσσιο φρούριο, το οποίο ολοκληρώθηκε από το μηχανικό Μπρανκαλεόνε. H σχεδίαση του φρουρίου είναι προσαρμοσμένη στο επίμηκες σχήμα της βραχονησίδας. Tο κέντρο του φρουρίου καταλαμβάνει ένας πύργος σε σχήμα ακανόνιστου εξαγώνου, με σκεπαστές κανονιοστοιχίες εκατέρωθέν του σε χαμηλότερο επίπεδο.

Εσωτερικά ο πύργος είναι τριώροφος και η επικοινωνία μεταξύ των ορόφων γινόταν με κινητές σκάλες για λόγους ασφαλείας. Την ανάγκη υδροδότησης κάλυπτε μια μεγάλη κυκλική δεξαμενή που βρισκόταν στο υπόγειο του πύργου. Oι είσοδοι βρίσκονταν βόρεια και νότια. Βορειοανατολικά είχε διαμορφωθεί μικρός όρμος, για την ασφαλέστερη πρόσβαση στο φρούριο. Μεταξύ του επιθαλάσσιου φρουρίου και του λιμενοβραχίονα υπήρχε στενή δίοδος που έκλεινε με αλυσίδα, για την ασφάλεια του λιμανιού από εχθρικά πλοία.

Tο φρούριο φέρει αρκετές τροποποιήσεις και επισκευές που πραγματοποιήθηκαν σε διάφορες εποχές. Oι Τούρκοι περιέβαλαν το Μπούρτζι με τη λεγόμενη πορπορέλα, δηλαδή με υποθαλάσσιο φράγμα από πέτρες, ούτως ώστε να μην είναι δυνατή η προσέγγιση μεγάλων πλοίων. Tον 18ο αιώνα, οι Βενετοί προέβησαν σε συμπληρώσεις στο Μπούρτζι. Ανύψωσαν τον κεντρικό πύργο και όλο σχεδόν το νησάκι καλύφθηκε με οχυρώσεις.

Στα χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης, το Μπούρτζι ήταν γνωστό ως Καστέλι ή Θαλασσόπυργος. Εδώ βρήκε καταφύγιο το 1826, για σύντομο διάστημα, η ελληνική κυβέρνηση, όταν το επαναστατημένο έθνος βρισκόταν σε εμφύλια σύρραξη. Tο Μπούρτζι λειτούργησε ως φρούριο μέχρι το 1865. Κατόπιν αποτελούσε τον τόπο διαμονής των δημίων που πραγματοποιούσαν τις εκτελέσεις των θανατοποινιτών των φυλακών του Παλαμηδιού.

Tο 1935 το επιθαλάσσιο φρούριο μετατράπηκε σε ξενοδοχείο ύστερα από μετασκευές του Γερμανού αρχιτέκτονα Βουλφ Σέφερ.

Σήμερα, μπορεί κανείς να επισκεφθεί το Μπούρτζι με καραβάκι από την προκυμαία του Ναυπλίου.

H Πύλη της Ξηράς κατασκευάστηκε το 1708 από το Γάλλο μηχανικό Λασάλ και διαδέχτηκε προγενέστερη πύλη της πρώτης Ενετοκρατίας. Αποτελούσε τη μοναδική είσοδο της κάτω πόλης από τη στεριά και μάλιστα η πύλη έκλεινε μετά τη δύση του ηλίου. Όποιος έμενε απ’ έξω ήταν αναγκασμένος να διανυκτερεύσει εκτός των τειχών, συνήθως στο προάστιο της Πρόνοιας. Μπροστά από την πύλη υπήρχε θαλάσσια τάφρος που περιέτρεχε τα ανατολικά τείχη της πόλης και η πρόσβαση στην πύλη γινόταν από κινητή ξύλινη γέφυρα.

H Πύλη κατεδαφίστηκε σταδιακά από το 1894 έως το 1897. Γύρω στο 1894 καταχώθηκε και η τάφρος που την περιέτρεχε. Από την Πύλη σώθηκαν μόνο λιγοστά αρχιτεκτονικά μέλη και γλυπτά, όπως το πέτρινο λιοντάρι της επίστεψής της, από το οποίο λείπουν το κεφάλι, τα φτερά και η ουρά, καθώς και η πλάκα με το οικόσημο του Βενετσιάνου διοικητή Γκριμάνι με τη χρονολογία 1708.

Γενικά, η όψη της πύλης είναι απλή, τοξωτή, με δύο παραστάδες εκατέρωθέν της, ενώ στο ανώτατο σημείο της κοσμείται με ολόγλυφο λιοντάρι, σύμβολο της Δημοκρατίας της Βενετίας. Kοντά στην αριστερή παραστάδα της πύλης, υπάρχει εντειχισμένη αναθηματική πλάκα που μνημονεύει την απελευθέρωση του Ναυπλίου από τον Βενετσιάνο αρχιστράτηγο Φραντσέσκο Μοροζίνι το 1687.

Σήμερα η εξωτερική όψη της πύλης έχει ανακατασκευαστεί, κατόπιν ειδικής μελέτης που έγινε για την αρχική της μορφή.

Μεταξύ της εκκλησίας των Αγίων Πάντων και του σημερινού νεκροταφείου της πόλης, συναντά κανείς, στην οδό Μιχαήλ Ιατρού, ένα εξαιρετικής τέχνης γλυπτό μνημείο, και από τα σημαντικότερα του 19ου αιώνα στην Ελλάδα, γνωστό ως το Λιοντάρι των Βαυαρών, που χρονολογείται το 1840 με 1841.

Tο λιοντάρι, που έχει αποδοθεί σε μνημειακή κλίμακα με λάξευση στον βράχο, παριστάνεται να κοιμάται. Γλύπτης του όμορφου αυτού μνημείου είναι ο Γερμανός Κρίστιαν Ζίγκελ, ο οποίος υπήρξε ο πρώτος καθηγητής γλυπτικής στο Πολυτεχνείο της Αθήνας. Πρότυπο για το έργο του Ζίγκελ υπήρξε το Λιοντάρι της Λουκέρνης του διάσημου Δανού γλύπτη Μπέρτελ Τόρβαλντσεν.

Κάτω από το λιοντάρι των Βαυαρών υπάρχει γερμανική επιγραφή χαραγμένη στο βράχο, από την οποία πληροφορούμαστε ότι το μνημείο παραγγέλθηκε από τον 

βασιλιά της Βαυαρίας, Λουδοβίκο, πατέρα του πρώτου βασιλιά των Ελλήνων, Όθωνα, στη μνήμη των Βαυαρών στρατιωτών που ανήκαν στην ακολουθία του Όθωνα, και είχαν πεθάνει από επιδημία τύφου στο Ναύπλιο κατά τα έτη 1833 και 1834.

Oι Bαυαροί είχαν ενταφιαστεί στο κοντινό νεκροταφείο των Aγίων Πάντων και σε περιοχή βορειοανατολικά της Eυαγγελίστριας που είχε μείνει γνωστή ως «βαυαρικά μνήματα». Aργότερα τα οστά τους εναποτέθηκαν στην κρύπτη της Kαθολικής Eκκλησίας του Nαυπλίου.

Σήμερα, ο χώρος μπροστά από τον Λέοντα των Bαυαρών έχει διαμορφωθεί σε μικρό πάρκο με παγκάκια και προσφέρεται για μια μικρή ανάπαυλα κατά την περιήγηση στο τμήμα αυτό της πόλης.

H Πλατεία Συντάγματος, η σημαντικότερη και ιστορικότερη πλατεία του Ναυπλίου, αποτελεί το κέντρο της κάτω πόλης. Από το 1540, στα χρόνια της Πρώτης Τουρκοκρατίας, εικάζεται ότι εδώ βρισκόταν το Σαράι του Τούρκου διοικητή της Πελοποννήσου, Μόρα-πασά.

Στην Πλατεία Συντάγματος βρίσκονταν άλλοτε τα σπίτια σπουδαίων αγωνιστών της Ελληνικής Επανάστασης, όπως του Νικηταρά και του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.

Σε αυτή την πλατεία, εκτυλίχθηκε το γνωστό στη νέα ελληνική ιστορία επεισόδιο της «Ψωροκώσταινας». Tο 1826, όταν το επαναστατημένο ελληνικό έθνος είχε μεγάλη ανάγκη χρημάτων, ο δάσκαλος του Γένους Γεώργιος Γεννάδιος, εκφώνησε κάτω από τον πλάτανο ένα συγκινητικό λόγο ζητώντας από τους Ναυπλιείς να συνεισφέρουν στον έρανο για το έθνος.

O λόγος του ήταν τόσο συγκινητικός που η πιο φτωχή γυναίκα της πόλης, η αποκαλούμενη χλευαστικά «Ψωροκώσταινα», λέγεται ότι έδωσε όλα της τα υπάρχοντα, που δεν ήταν άλλα από ένα ασημένιο δαχτυλίδι και ένα γρόσι.

Στο σημείο όπου βρίσκεται σήμερα η Εθνική Τράπεζα είχε χτιστεί, μετά την Απελευθέρωση της πόλης, το σπίτι της Καλλιόπης Παπαλεξοπούλου. H Παπαλεξοπούλου, σύζυγος του δημάρχου του Nαυπλίου Σπυρίδωνος Παπαλεξόπουλου, πρωτοστάτησε στην επαναστατική κίνηση για την έξωση του βασιλιά Όθωνα από την Ελλάδα. Λέγεται μάλιστα ότι το σπίτι της υπήρξε το κέντρο όπου οργανώθηκε η Ναυπλιακή Επανάσταση, που διήρκεσε από τον Φεβρουάριο έως τον Mάρτιο του 1862. Σήμερα, μπροστά από το κτίριο της Εθνικής Τράπεζας υπάρχει γλυπτό αφιερωμένο στη μνήμη της. Όσο για το κτίριο της Εθνικής Τράπεζας, χρονολογείται γύρω στο 1930 και είναι έργο του αρχιτέκτονα Ζουμπουλίδη. Φέρει επιρροές από τα μυκηναϊκά μέγαρα και απηχεί μια τελευταία στροφή προς τον νεοκλασικισμό στη δεκαετία του 1930.

Σήμερα, στην πλατεία, μπορεί κανείς να δει σημαντικά ιστορικά κτίρια, όπως την Ενετική Αποθήκη του Στόλου, όπου στεγάζεται σήμερα το Αρχαιολογικό Μουσείο, το Βουλευτικό, πρώην τζαμί του Αγά-πασά, και τέλος το άλλοτε Αλληλοδιδακτικό σχολείο, γνωστό στα νεότερα χρόνια ως «Τριανόν».

H πλατεία οφείλει το όνομά της στη μορφή που συνδέθηκε κατ’ εξοχήν με την ιστορία της πόλης, τον Ιωάννη Καποδίστρια, που υπήρξε ο πρώτος Κυβερνήτης του σύγχρονου ελληνικού κράτους.

Στο χώρο περίπου που καταλαμβάνει η σημερινή πλατεία βρισκόταν ο βενετσιάνικος προμαχώνας Ντόλφιν ή Σαν Μάρκο, ο οποίος κατεδαφίστηκε το 1926 στο γενικότερο πλαίσιο της κατεδάφισης των τειχών και των προμαχώνων της κάτω πόλης.

O ανδριάντας του Κυβερνήτη, έργο του γλύπτη Μιχαήλ Τόμπρου, τοποθετήθηκε στην πλατεία το 1932 και έχει σμιλευτεί σε μάρμαρο. O Καποδίστριας παριστάνεται όρθιος, με επίσημη ενδυμασία, να ακουμπά ελαφρά σε κορμό δέντρου.

O Ιωάννης Καποδίστριας, γόνος ευγενών, γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1776. Σπούδασε ιατρική σε πανεπιστήμιο της Ιταλίας, αλλά τον κέρδισε η πολιτική και η διπλωματία. Για αρκετά χρόνια πρωταγωνίστησε στη διπλωματική σκηνή της Ευρώπης, κυρίως ως υπουργός των Εξωτερικών της Ρωσίας κατά το διάστημα 1815 με 1822, βοηθώντας καίρια τον ελληνικό Αγώνα για την Ανεξαρτησία.

Tον Απρίλιο του 1827 εκλέχτηκε από την Τρίτη Εθνοσυνέλευση Κυβερνήτης της Ελλάδος για επτά χρόνια και αποβιβάστηκε στο Ναύπλιο, την τότε πρωτεύουσα, στις 8 Ιανουαρίου του 1828. Διακυβέρνησε το νεοσύστατο ελληνικό κράτος από την πόλη του Ναυπλίου για τρία χρόνια και οκτώ μήνες, έως τις 27 Σεπτεμβρίου του 1831, οπότε δολοφονήθηκε έξω από το ναό του Αγίου Σπυρίδωνα.

Tο έργο του Κυβερνήτη υπήρξε λαμπρό και δεν θεωρείται τυχαία ως ένας από τους μεγαλύτερους πολιτικούς που πέρασαν από την ιστορία της Ελλάδας.

Το ομορφότερο «ζωντανό» αρχαίο θέατρο του κόσμου, ένας μοναδικός αρχαιολογικός χώρος και ένα φυσικό τοπίο που γαληνεύει την ψυχή.

Βρίσκεστε στην Πελοπόννησο, στο κοίλο του αρχαίου θεάτρου της Επιδαύρου. Στο άνω διάζωμα του αρχαίου θεάτρου αγναντεύετε το μεθυστικό ανάγλυφο του ορίζοντα. Γαλήνη. Κατανοείτε γιατί οι αρχαίοι επέλεξαν αυτόν τον τόπο για την ανέγερση του πιο φημισμένου Ασκληπιείου. Αφήνετε το βλέμμα να χαμηλώσει. Οι κερκίδες, τα εδώλια, η ορχήστρα και το σκηνικό οικοδόμημα. Ναι, είναι το ωραιότερο ανοιχτό αρχαίο θέατρο του κόσμου – το μέρος όπου γεννήθηκε η ψυχαγωγία (<αγωγή ψυχής), καθότι το θέατρο φτιάχτηκε με σκοπό τη διασκέδαση και τη θεραπεία των ασθενών.

Το διάσημο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου το οποίο βρίσκεται περίπου 27 χλμ από το Ναύπλιο.

Ένα αρχαίο θέατρο που παραμένει «ζωντανό». Από το 1955 συγκλονιστικές παραστάσεις αρχαίου δράματος βρίσκουν τη φυσική θέση τους σε αυτό. Είτε τη συνδυάσετε με την παρακολούθηση κάποιας παράστασης είτε όχι, η περιήγηση σε αυτόν τον μοναδικό αρχαιολογικό χώρο συνιστά, ακόμη και σήμερα, θεραπεία ψυχής και σώματος. Ένα Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Unesco που αξίζει να επισκεφτείτε.

Αξίζει να δείτε στην Αρχαία Επίδαυρο

Το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου: μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς
Ένα από τα πιο σημαντικά μνημεία της αρχαίας Ελλάδας και αξιοθέατο παγκόσμιου βεληνεκούς του σύγχρονου κόσμου: το περίφημο θέατρο στο Ασκληπιείο της Επιδαύρου. Συνδυάζει την τέλεια ακουστική, την κομψότητα και τις συμμετρικές αναλογίες. Κατασκευάστηκε γύρω στο 340 – 330 π.Χ., για να παρακολουθούν θεατρικές παραστάσεις οι ασθενείς του Ασκληπιείου και ήταν σε χρήση τουλάχιστον έως τον 3ο αι. μ.Χ. Φανταστείτε πώς θα ήταν, όταν εδώ τελούνταν οι μουσικοί, ωδικοί και δραματικοί αγώνες των Ασκληπιείων κάθε τέσσερα χρόνια την άνοιξη, καθώς και άλλες παραστάσεις δραμάτων που συμπεριλαμβάνονταν στη λατρεία του Ασκληπιού…

Ένα θέατρο ζωντανό: ταξίδι στον σύγχρονο μύθο
Θεσμός από το 1955 και μετά, το αρχαίο θέατρο Επιδαύρου έχει εξέχουσα θέση και στην πολιτιστική διαδρομή της σύγχρονης Ελλάδας, καθώς έχει φιλοξενήσει κορυφαίες παραστάσεις αρχαίου δράματος με τους μεγαλύτερους Έλληνες και ξένους ηθοποιούς, σκηνοθέτες, σκηνογράφους, χορογράφους, μουσικοσυνθέτες, αλλά και παραγωγές όπερας, χορού και συναυλίες συμφωνικής μουσικής. Οι διασημότερες όλων ήταν οι παραστάσεις της Εθνικής Λυρικής Σκηνής που παρουσίασε τη «Νόρμα» του Β. Μπελίνι το 1960 και τη «Μήδεια» του Λ. Κερουμπίνι τον επόμενο χρόνο με τη ντίβα της όπερας Μαρία Κάλλας, σε σκηνοθεσία Αλ. Μινωτή και σκηνικά-κουστούμια Γ. Τσαρούχη.

Ασκληπιείο Επιδαύρου: η «μήτρα» της ιατρικής στην Πελοπόννησο
Στην Πελοπόννησο, σε αυτή την καταπράσινη περιοχή με το ήπιο κλίμα και τα άφθονα ιαματικά νερά, κτίστηκε το Ασκληπιείο, έδρα του θεού-ιατρού της αρχαιότητας και το σημαντικότερο θεραπευτικό κέντρο του ελληνικού και ρωμαϊκού κόσμου. Η φήμη του ξεπέρασε τα όρια της Αργολίδας και θεωρήθηκε ο τόπος όπου γεννήθηκε η ιατρική. Τα μνημεία του αποτελούν παγκοσμίου φήμης αριστουργήματα της αρχαίας ελληνικής τέχνης και σπουδαία μαρτυρία για την άσκηση της ιατρικής στην αρχαία Ελλάδα και τον τότε γνωστό κόσμο. Η λατρεία του Ασκληπιού καθιερώθηκε εδώ τον 6ο αιώνα π.Χ.

Η παραθαλάσσια και κοσμική Παλαιά Επίδαυρος
Ο παραθαλάσσιος αυτός οικισμός της Πελοποννήσου, με τις υπέροχες δαντελωτές παραλίες πήρε ζωή χάρη στις παραστάσεις του αρχαίου θεάτρου και πλέον στην προβλήτα του δένουν κάθε καλοκαίρι δεκάδες κότερα και ιστιοπλοϊκά. Ηθοποιοί και θεατρόφιλοι το επέλεξαν για «στέκι» των διακοπών τους, ενώ πολλοί διάσημοι έκτισαν βίλες στην κατάφυτη από ελιές και εσπεριδοειδή περιοχή.

Νέα Επίδαυρος: ένας γραφικός οικισμός στην καρδιά της Πελοποννήσου
Ο γραφικός οικισμός απλώνει τις γειτονιές του πάνω σε βραχώδεις πλαγιές. Το απάνεμο λιμανάκι και επίνειό του διαθέτει και μαρίνα. Από το ενετικό κάστρο θα αγναντέψετε το φαράγγι του Βόθυλα.

Λυγουριό: μια κωμόπολη με μακραίωνη και πολυσήμαντη ιστορία
Κτισμένο στους κατάφυτους πρόποδες του Αραχναίου όρους, ζωντανεύει το καλοκαίρι χάρη στο Φεστιβάλ της Επιδαύρου. Τα αξιοθέατά του φανερώνουν τη μακραίωνη και πολυσήμαντη ιστορία της περιοχής. Στο ψηλότερο σημείο του οικισμού θα δείτε τα ερείπια των τειχών της αρχαίας Λήσσας.

Οι κρυμμένοι θησαυροί της Αρχαίας Επιδαύρου

Το Μικρό Θέατρο της Επιδαύρου
Κτισμένο στα τέλη του 4ου αιώνα, το μικρό θέατρο της Επιδαύρου αποκαλύφθηκε μετά από 23 αιώνες λήθης και σιωπής, το 1972. Τα εδώλια του θεάτρου και οι θρόνοι φέρουν επιγραφές με ονόματα των χορηγών και συνδέουν το μνημείο με τον Διόνυσο. Άνοιξε τις πόρτες του για πρώτη φορά στις εκδηλώσεις του Φεστιβάλ Αθηνών «Μουσικός Ιούλιος».

Ταξίδι στα στέκια των θρύλων της τέχνης
Σε μερικές από τις παραδοσιακές ταβέρνες της περιοχής, τα πάντα θυμίζουν το πέρασμα των μεγάλων ηθοποιών και σκηνοθετών που έρχονταν εδώ κατά την προετοιμασία και μετά τις πρεμιέρες των σπουδαίων παραστάσεών τους στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου. Η παράδοση συνεχίζεται…

Το μουσείο Φυσικής Ιστορίας Κωτσιομύτη
Στην είσοδο του Λυγουριού δεσπόζει το μουσείο με τα σπάνια εκθέματα που αναδεικνύουν τον ορυκτό, παλαιοντολογικό και φυσικό πλούτο της Πελοποννήσου, αλλά και ευρύτερα της Ελλάδας. Το πιο εντυπωσιακό έκθεμα είναι ένας αμμωνίτης, ηλικίας 235 εκατομμυρίων ετών που βρέθηκε στο χώρο του αρχαίου θεάτρου της Επιδαύρου.

Ένας από τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς χώρους της Ελλάδας, ένα συγκλονιστικό μεγαλιθικό μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.

Εδώ η ιστορία δίνει ισχυρό «παρών». Αρχαία Ελλάδα. Οι «πολύχρυσες Μυκήνες» του Ομήρου. Το πιο σημαντικό και πλούσιο ανακτορικό κέντρο της ύστερης εποχής του Χαλκού στην Ελλάδα είχε έδρα του την Πελοπόννησο. Ιδρυτής τους, σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ο Περσέας, ο γιος του Δία και της Δανάης. Ο μύθος των Κυκλώπων και η ιστορία της ανακάλυψης του λεγόμενου «προσωπείου του Αγαμέμνονα» από τον Σλήμαν θα σας μαγέψουν. Όπως και η περιήγηση στον αρχαιολογικό χώρο. Καλώς ήλθατε στις Μυκήνες!

Οι Μυκήνες βρίσκονται περίπου 24 χιλιόμετρα μακριά από την πόλη του Ναυπλίου.

Αξίζει να δείτε στις Μυκήνες

Κυκλώπεια Τείχη: τείχη φτιαγμένα από γίγαντες 
Ο μύθος αναφέρει ότι ο ιδρυτής των Μυκηνών Περσέας ήταν αυτός που ανέθεσε στους Κύκλωπες, τα τεράστια μυθικά όντα από τη Μικρά Ασία, να κτίσουν τα τείχη -γι’ αυτό και ονομάστηκαν Κυκλώπεια.

Η επιβλητική πύλη των Λεόντων: ταξίδι στην ιστορία 
Σύμβολο της δύναμης του βασιλικού οίκου των Μυκηνών, χαρακτηρίζεται από τέλεια συμμετρία. Το μεγαλιθικό μνημείο θεωρείται το πρώτο παράδειγμα μνημειώδους γλυπτικής που γνωρίζουμε στην Ευρώπη και είναι από τα πλέον διάσημα αξιοθέατα που θα συναντήσετε εδώ. Είναι η κύρια είσοδος της ακρόπολης των Μυκηνών και κατασκευάστηκε το 1250 π.Χ. περίπου. Πήρε το όνομά της από την περίφημη ανάγλυφη παράσταση των δύο λιονταριών που κοσμούν το ανακουφιστικό τρίγωνο. Κανείς μέχρι σήμερα δεν έχει ανακαλύψει τον τρόπο κατασκευής του μνημείου. Άρα, γιατί να μην πιστέψουμε και εμείς στο μύθο ότι το δημιούργησαν οι… Κύκλωπες;

Το χρυσό «προσωπείο του Αγαμέμνονα» 
Πέντε προσωπεία φτιαγμένα από παχύ χρυσό έλασμα ανακαλύφθηκαν στον αρχαιολογικό χώρο των Μυκηνών από τον Σλήμαν, ο οποίος έκανε ανασκαφές στην ακρόπολη γοητευμένος από τις αναφορές του Ομήρου. Πίστευε ότι ανακάλυψε τη σορό του βασιλιά Αγαμέμνονα, από όπου το εύρημα πήρε την ονομασία του. Σύγχρονες αρχαιολογικές μελέτες απέδειξαν ότι το προσωπείο ανάγεται το 1500-1550 π.Χ., περίοδο κατά 3 αιώνες περίπου προγενέστερη της εποχής που υποτίθεται ότι έζησε ο Αγαμέμνονας. Ωστόσο, το όνομα του προσωπείου παρέμεινε. Θα το θαυμάσετε στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας.

Η αιώνια κατοικία του μυθικού Ατρέα 
Ένας από τους μεγαλύτερους και τελειότερους θολωτούς τάφους που έχουν βρεθεί στον αρχαιολογικό χώρο των Μυκηνών. Στην αρχαία Ελλάδα, ήδη από την εποχή του περιηγητή Παυσανία, οι κάτοικοι της περιοχής γνώριζαν το μνημείο ως «θησαυρό», δηλαδή ως θησαυροφυλάκιο του βασιλιά Ατρέα (και έχει μείνει γνωστός μέχρι σήμερα με το όνομα «θησαυρός του Ατρέως» ή τάφος του Αγαμέμνονα). Είχε λεηλατηθεί, πριν φτάσει εκεί ο Παυσανίας, και τους περασμένους αιώνες οι βοσκοί τον χρησιμοποιούσαν ως καταφύγιο.

Το Αρχαιολογικό Μουσείο Μυκηνών 
Τα εκθέματα παρουσιάζονται σε τέσσερις αυτοτελείς ενότητες. Θα μάθετε για τη ζωή και τις δραστηριότητες των Μυκηναίων, τα ταφικά τους έθιμα, τη χρήση του χώρου στους ιστορικούς χρόνους. Μια από τις πλέον εξέχουσες περιόδους της ιστορίας της Αρχαίας Ελλάδας βρίσκεται στεγασμένη εδώ. Αξίζει να την ανακαλύψετε.

Οι κρυμμένοι θησαυροί των Μυκηνών

Το θρησκευτικό κέντρο των Μυκηνών
Βρίσκεται στο νοτιοδυτικό τμήμα της ακρόπολης. Είναι ένα συγκρότημα κτηρίων θρησκευτικού χαρακτήρα που επιβεβαιώνεται τόσο από τα αρχιτεκτονικά κατάλοιπα όσο και από τα ευρήματα που χρησιμοποιούνταν στις λατρευτικές τελετές.

Το ανάκτορο στην κορυφή
Δεσπόζει στο ψηλότερο σημείο της ακρόπολης, κτισμένο σε τεχνητά άνδηρα.

Ταφικός κύκλος Β
Βρίσκεται στα δυτικά της ακρόπολης των Μυκηνών και είναι ένα από τα σημαντικότερα μνημεία της περιοχής που μας δίνουν στοιχεία για την ταφική αρχιτεκτονική και τα ταφικά έθιμα των Μυκηναίων. Περιείχε 26 τάφους και χρονολογείται γύρω στο 1650-1550 π.Χ. Ανακαλύφθηκαν 6 βασιλικοί λακκοειδείς τάφοι και πλούσια κτερίσματα, ανάμεσα στα οποία μια νεκρική προσωπίδα από ήλεκτρο.

Ο χαμηλός λόφος της Τίρυνθας, στο 8ο χιλιόμετρο του δρόμου Αργους-Ναυπλίου, κατοικήθηκε αδιάλειπτα από τη Νεολιθική εποχή μέχρι την ύστερη αρχαιότητα. Κατά τους προϊστορικούς χρόνους ο χώρος ήκμασε κυρίως κατά την πρώιμη και την ύστερη εποχή του Χαλκού. Στη δεύτερη φάση της Πρωτοελλαδικής εποχής (2700-2200 π.Χ.) πρέπει να υπήρχε εδώ ένα σημαντικό κέντρο με πυκνή κατοίκηση και ένα μοναδικής κατασκευής κυκλικό κτήριο, διαμέτρου 27 μ., στην κορυφή του λόφου.

Κατά την ύστερη εποχή του Χαλκού ο λόφος οχυρώνεται σταδιακά και περιβάλλει μέσα στα «κυκλώπεια» τείχη του το ανακτορικό συγκρότημα καθώς και άλλα κτήρια που χρησιμοποιούνται κυρίως από την άρχουσα τάξη ως λατρευτικοί χώροι, αποθήκες και εργαστήρια αλλά και ως κατοικίες.

Ο περιηγητής Παυσανίας που την επισκέφθηκε το 2ο αιώνα μ.Χ. τη βρήκε ερειπωμένη. Κατά τη βυζαντινή εποχή ιδρύεται στην Άνω Ακρόπολη ένας κοιμητηριακός ναός και πιθανά ένας μικρής τάξεως οικισμός στα δυτικά της Ακρόπολης. Το τέλος του ασήμαντου πια οικισμού πρέπει να συνδεθεί με την κατάκτηση του Άργους από τους Τούρκους το 1379 μ.Χ. Στις βενετσιάνικες πηγές η Τίρυνθα αναφέρεται ως Napoli vecchio, ενώ το όνομα Τίρυνθα δίνεται ξανά στην περιοχή στη σύγχρονη εποχή αντικαθιστώντας το σύνηθες όνομα «Παλαιόκαστρο».

Η αποκάλυψη με τις ανασκαφές ενός μνημείου που προστατεύτηκε για πολλούς αιώνες κάτω από το χώμα και η μακροχρόνια έκθεσή του χωρίς φροντίδα συντήρησης στις καιρικές συνθήκες και στη δράση των επισκεπτών, προξένησε σημαντικές φθορές στον αρχαιολογικό χώρο. Με ενέργειες της Δ΄ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων, αρμόδιας περιφερειακής Υπηρεσίας του Υπουργείου Πολιτισμού και την άμεση υποστήριξη της Περιφέρειας Πελοποννήσου, το μνημείο εντάχθηκε στα έργα που χρηματοδοτήθηκαν από το Β΄ και το Γ΄ Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης.

Καθοριστική ήταν και η συμμετοχή του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου που χρηματοδότησε την τελευταία δεκαετία τις μελέτες του γερμανού αρχιτέκτονα Jan Martin Klessing που υλοποιήθηκαν στην Τίρυνθα.

Στο διάστημα αυτό μεγάλος αριθμός συνεργατών (αρχαιολόγοι, σχεδιαστές, ειδικευμένοι και ανειδίκευτοι εργάτες) συμμετείχε στο πρόγραμμα της αναβάθμισης ενός από τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς χώρους της Αργολίδας που έχει ενταχθεί στον κατάλογο των μνημείων της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco.

Εξάλλου με ευθύνη της Διεύθυνσης Αναστήλωσης Αρχαίων Μνημείων του Υπουργείου Πολιτισμού υλοποιήθηκαν εργασίες διαμόρφωσης του επισκέψιμου αρχαιολογικού χώρου, ο οποίος περιλαμβάνει πλέον οργανωμένες διαδρομές, κτήρια εξυπηρέτησης των επισκεπτών, νέα είσοδο και χώρο στάθμευσης.

Το αρχαιολογικό μουσείο Ναυπλίου στεγάζεται στο επιβλητικό Ενετικό λιθόκτιστο κτήριο που κλείνει με το εντυπωσιακό του μέγεθος και την αυστηρή, συμμετρική του φόρμα τη δυτική πλευρά της πλατείας Συντάγματος. Το κτήριο κτίστηκε το 1713, κατά την περίοδο της β΄ Ενετοκρατίας, από τον Προβλεπτή του στόλου Αυγουστίνο Σαγρέδο ως αποθήκη του στόλου, σύμφωνα με τη μαρμάρινη λατινική επιγραφή που έχει εντοιχιστεί στην πρόσοψή του. Πρόκειται για ένα από τα ωραιότερα και καλύτερα διατηρημένα κτίρια της εποχής της Ενετοκρατίας στην Ελλάδα.

Η νέα μόνιμη έκθεση του μουσείου αναπτύσσεται σε δύο αίθουσες όμοιας κάτοψης στους δύο ορόφους του κτηρίου και διαρθρώνεται σε θεματικές ενότητες, οι οποίες παρουσιάζουν τους πολιτισμούς που αναπτύχθηκαν στην Αργολίδα από την απώτατη προϊστορία έως και την ύστερη αρχαιότητα.

Το αρχαιότερο έκθεμα του μουσείου αποτελεί το σύμπλεγμα παλαιολιθικών εστιών από τις βραχοσκεπές στο φαράγγι της Κλεισούρας στην Πρόσυμνα (32000-21000 π.Χ.).

Η έκθεση ολοκληρώνεται με τις Συλλογές των δωρητών του Μουσείου. Παρουσιάζονται αττικά, βοιωτικά και κορινθιακά αγγεία και ειδώλια που προέρχονται από τις Συλλογές των φιλάρχαιων δωρητών Γλυμενοπούλου, Ποταμιάνου, Αρχιεπισκόπου Νικάνδρου και Θερμογιάννη.

Το Πολεμικό Μουσείο Παράρτημα Ναυπλίου, που στεγάζεται στο κτίριο της Πρώτης Σχολής Ευελπίδων (Αμαλίας 22), εγκαινιάστηκε την 29 Νοεμβρίου του 1988.

Το Πολεμικό Μουσείο της πόλης του Ναυπλίου υπάγεται στο Πολεμικό Μουσείο που εδρεύει στην Αθήνα και του οποίου αποτελεί το πρώτο παράρτημα. Εδώ ο επισκέπτης παρακολουθεί την ιστορία της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων και της νεότερης ιστορίας της Ελλάδας, ιδιαίτερα δε τη συμμετοχή των κατοίκων της Αργολίδας στους αγώνες του Ελληνικού Έθνους, από την Ελληνική επανάσταση μέχρι την απελευθέρωση από τα στρατεύματα Κατοχής.

Το Πολεμικό Μουσείο διαθέτει 2 ορόφους στους οποίους παρουσιάζει θεματολογικά τους Αγώνες του Ελληνικού Έθνους.

Το κοινωφελές Πελοποννησιακό Λαογραφικό Ίδρυμα «Β. Παπαντωνίου» ιδρύθηκε το 1974 και έχει έδρα το Ναύπλιο. Σκοπός του είναι η έρευνα, η διάσωση, η μελέτη και η προβολή του νεότερου ελληνικού πολιτισμού.

Στο κτίριο της οδού Βασ. Αλεξάνδρου 1 στο Ναύπλιο στεγάζεται το Λαογραφικό Μουσείο του Ιδρύματος, που το 1981 τιμήθηκε με το ΕΜΥΑ (European Museum of the Year main Award). Το 1999, το Πελοποννησιακό Λαογραφικό Ίδρυμα γιόρτασε ταυτόχρονα τα 25 χρόνια από την ίδρυση του και τη χιλιετία.

Η νέα έκθεση, με θέμα «Τα Καλύτερα του ΠΛΙ», σκοπό είχε να προβάλει το εύρος και τον πλούτο των συλλογών του ΠΛΙ, που αριθμούν σήμερα περισσότερα από 27.000 αντικείμενα.

Η πλέον δημοφιλής παραλία. Σημείο αναφοράς της καλοκαιρινής ζωής του Ναυπλίου. Μεγάλη παραλία που προσφέρει, πέραν των οργανωμένων και ήσυχες γωνιές.

Βρίσκεται πολύ κοντά στο Ναύπλιο. Πολύ μεγάλη παραλία με ρηχά νερά. Κατάλληλη για οικογένειες με παιδιά.  Η παραλία είναι αμμώδης, όπως και ο βυθός της. Η πρόσβαση στην παραλία γίνεται μέσω αυτοκινήτου. Διατίθενται τεράστιοι δωρέαν χώροι στάθμευσης.

Στις υποδομές της περιλαμβάνει καφέ, εστιατόρια, ξαπλώστρες, ενοικιαζόμενες ομπρέλες, ντουζ, WC, θαλάσσια σπορ.

Είναι η πιο κοντινή παραλία στο Ναυπλίο, πίσω από την πόλη του Ναυπλίου και την Ακροναυπλία (νότια).

Χοντρό πετραδάκι στο κέντρο της. Βραχώδης στις άκρες της, όπου η πρόσβαση στη θάλασσα γίνεται με μικρές μεταλλικές σκάλες. Μέτρια σε μέγεθος παραλία, αμμώδης με μικρό πετραδάκι. Βυθός της θάλασσας αμμώδης.

Με τα πόδια (από το κέντρο της πόλης του Ναυπλίου) ή με το αυτοκίνητο μπορείτε να προσεγγίσετε την παραλία. Διασχίζοντας τον ανηφορικό δρόμο δίπλα από την Πύλη της Ξηράς θα φθάσετε σε ένα μεγάλο πάρκινγκ. Κατόπιν, θα χρειαστεί να κατεβείτε αρκετά σκαλάκια για να φθάσετε στην κεντρική πλαζ της Αρβανιτιάς.

Στις υποδομές της περιλαμβάνει καφέ, ξαπλώστρες, ενοικιαζόμενες ομπρέλες, ντουζ, WC, δωρεάν μεγάλο πάρκινγκ στην είσοδο της παραλίας.

Βρίσκεται ανάμεσα στο Βιβάρι και την Κάντια. Ψιλό και χοντρό πετραδάκι, άμμος. Πολύ μεγάλη σε μέγεθος παραλία. Βυθός της θάλασσας κυρίως πετρώδης και σε κάποια σημεία στην αριστερή πλευρά της παραλίας αμμώδης. Αρκετά βαθιά και με απότομη κλίση η παραλία του Κονδυλίου.

Με αυτοκίνητο μπορείτε να έχετε πρόσβαση στην παραλία, αλλά και αν είστε από τους τυχερούς, με σκάφος. Μετά το Βιβάρι και οδηγώντας προς Κάντια-Ίρια, θα συναντήσετε μια πινακίδα, η οποία θα σας καλεί να στρίψετε δεξιά για την παραλία. Αφού ακολουθήσετε τη σήμανση, σε λίγα μέτρα θα αποκαλυφθεί μπροστά σας ο κόλπος του Βιβαρίου και στη συνέχεια η παραλία Κονδυλίου.

Στις υποδομές της περιλαμβάνει καφέ, ενοικιαζόμενες ξαπλώστρες και ομπρέλες, ντουζ, δωρεάν πάρκινγκ κατά μήκος της παραλίας. Όσοι αγαπούν τα βαθιά και πεντακάθαρα νερά θα τη λατρέψουν.

Κειμένα και Φωτογραφίες – Πηγή: www.nafplio.gr (Δήμος Ναυπλιέων)